Vlag en lading, daar gaan we het vandaag over hebben. En vooruit - in het verlengde daarvan: vlag en wimpel. Maar da's voor later. Eerst V&L. Het label heet 'Hardly Art'. En de vraag is: klopt dat bij de nieuwe plaat voan Dick Stusso. Is die altijd weer lastige tweede plaat 'nauwelijks kunst'? Dekt de vlag de lading? En zo niet, wat is het dan wel? Tijd voor een luisteronderzoek.

De tweede plaat van Dick heet In Heaven. De follow-up van z'n anarchistische, nauwelijks opgemerkte dubbel EP-debuut uit 2015: Nashville Dreams / Sings The Blues. Die klonk als een moderne variant op Exile On Main Street, opgediend met een wolk glamrock en een dosis country van het type Alt. In Heaven gaat verder waar Nashville Dreams ophield. En dat mag een wonder heten.

Dick, die eigenlijk Nic heet - en Russo, in plaats van Stusso - nam z'n tweede plaat zelf thuis op. DIY-stijl op de computer. Hij had hem net af toen er werd ingebroken. Belangrijkste vermissing: de computer. Pech voor Dick maar mazzel voor de inbreker: hij werd de enige bezitter van Dick's officiële tweede plaat. Want, je raadt het al: geen backup.

Vandaar In Heaven dus, de plaat die al dood was voordat ie überhaupt uitkwam. Opnieuw opgenomen - gereconstrueerd eigenlijk - met Gris Gris frontman Greg Ashley achter de knoppen. Een somber plaatje. Want je weet wel. Themasong: 'Getting Loose'. Dwz: Pleite. Weg. Missing in action.

Vuigscheurende slaggitaarpartijen, stuwende basriffs, zompig piano- en orgelspel en een pittig drummertje. Volop variatie all-over-de-plaat. Dampende bluesy tracks, freakerige r&b rockers, semi-onschuldige popliedjes en traantrieste ballads. Check bijvoorbeeld 'Modern Music'. Ingrediënten: slidegitaar, rustiek doortikkende drums en een handvol smeuïge geluidseffecten. En fraaie teksten als "Modern life is a palace, built on endless suffering, I'm standing at the Gates, pissing in the wind. (..) Looking for a good time, and a little cash". Of neem het rauwe 'The Big Car Commercial Payout'. Met slidegitaar intermezzo. Pianoriedel. En een vervormde stem.

Een ongepolijst, anarchistisch pareltje, deze tweede van Dick Stusso. Is het kunst? Is het nauwelijks kunst? Of maakt het geen ene moer uit en slaagt In Heaven met vlag en wimpel in wat voor classificatie dan ook? Om track 8 van z'n debuut te citeren: Yup!

Ton Ensing