Een plaat die al een tijdje uit is. Maar: niemand weet dat. Want wie kent Gold Star? Niemand dus. Behalve een goede vriend van me die ik de plaat voor z'n verjaardag gaf. Sindsdien is hij fan. We zijn de enigen, schat ik. Wij, en Lucinda, als ze éven in Nederland is.

Punt in kwestie: waarom kent niemand Gold Star? Omdat z'n platen hier superslecht verkrijgbaar zijn, that's why. Aan de muziek ligt het in elk geval niet. Want die staat als een huis. Lovende kritieken. Laaiende reacties. Razendenthousiaste fans. Waaronder fan nummer 1: Lucinda Williams.

Vraag in kwestie: wie is Gold Star. Antwoord: Marlon Rabenreither, die z'n psych-rockclubje The Sister Ruby Band op pauze zette en solo liedjes ging schrijven - tot groot genoegen van Lucinda die hem stimuleerde de opnames uit te brengen en hem ondertussen in haar voorprogramma parkeerde. Z'n heerlijke debuut Dark Days uit 2015 werd juichend ontvangen. (check die plaat lezers).

Big Blue is Gold Star's tweede. De plaat staat vol prachtige liedjes waarin wolkjes Wilco, snufjes Parsons en vleugjes Dylan doorklinken. Vol mooie melancholische songs waarin Marlon's karakteristieke stem optimaal tot z'n recht komt. Neem bijvoorbeeld Deptford High St., met fraaie tekstregels als "But I left her standing, somewhere on Signal hill, I left my baby, you know she is there still, she is there still (...) I left her standing, but I don't know the reason why, so if you see my baby, tell her she's on my mind". Prachtig.

En daar zijn er dan dertien van. Van het Adamsiaanse Come with Me tot het Dylaneske The Strangler. Een geweldige, fraai verwoordde dwaaltocht langs Marlon's diepste zieleroerselen. Vervat in een wonderschone productie, die rechtstreeks de top van m'n eindejaarsplatenlijst zal binnenzeilen. Dat u het alvast weet.

Ton Ensing